กระทู้นี้ติดค้างไว้นานแล้วครับ ขอตอบเลยดีกว่าครับ..
ที่ไม่ได้ตอบแต่ทีแรกเพราะนึกคำตอบที่ฟังดูดีไม่ออก :P
คือมันเป็นแบบนี้ครับ..
เท่าที่พี่นวยเคยสอนพิเศษ (แบบกลุ่มละ 1-2-3 คน) กับน้องๆ มา
ส่วนมากเขาจะไปเรียนพิเศษกันหมดเลยครับ
(เรียนที่ๆ ดังๆ แถววงเวียนยี่สิบสองนั่นแหละครับ)
ซึ่งก็เห็นว่าได้ผลดีกันแทบทุกคน ไม่ต้องอ่านเองให้ง่วงแต่ได้ความรู้ปึ้ก..
แต่ที่จริงตอนพี่นวยสอบก็ไม่ได้เตรียมตัววิชาภาษาไทย ไม่ได้อ่านเลยซักนิด
เพราะคณะวิศวะเขาไม่ได้คิดคะแนนวิชานี้
(หมายถึงในระบบเอ็นท์ตอนนั้นอ่ะนะครับ)
พอไปสอบ ก็กลับได้คะแนนเยอะกว่าเพื่อนๆ ในห้องแผนศิลป์ซะงั้นอ่ะครับ..
(ใครมาถามว่าเตรียมตัวยังไง เลยไม่รู้จะตอบว่าอะไรดีเพราะตูไม่ได้อ่านอะไรเลย
กลัวโดนเพื่อนหมั่นไส้หรือทำร้ายร่างกายครับ.. 555..
ที่มาพิมพ์ตอบนี่ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนว่าขี้คุยจะแย่อยู่แล้วนะ..)
ที่จริงแล้วคะแนนที่ได้มาไม่ใช่โชคช่วยแน่ๆ ครับ
เป็นเพราะอาจารย์ภาษาไทยที่สอนในห้อง ท่านสอนดีมากๆ ครับ
แล้วตัวเราเองก็สนใจหลักภาษาไทยอยู่แล้วพอดี ก็เลยตั้งใจฟังจัดๆ..
(ประเภทว่า คำซ้ำคำซ้อนคำประสมคืออะไร ประโยคความรวมเป็นยังไง
ตัวอักษรที่มาจากภาษาบาลีมีอะไรบ้าง สันสกฤตมีอะไรบ้าง ฯลฯ แบบเนี้ยครับ..)
..ขอบอกว่า พี่นวยก็ไม่ได้แอนตี้การเรียนพิเศษหรอกครับ
แต่คิดว่าน่าจะมีวิธีที่ดี (หรืออย่างน้อยประหยัดเงิน) กว่านั้น
เพราะคิดว่าไม่ใช่ทุกคนที่จำเป็นต้องไปเรียนพิเศษภาษาไทย+สังคม
สุดท้ายมานึกได้แบบนี้ครับ..
ที่ว่าไม่ได้แอนตี้ เพราะคิดดูดีๆ การไปเรียนพิเศษก็ไม่ใช่วิธีการที่เลวร้าย
เพราะเรียนมาแล้วก็ได้ความรู้ เอาไปใช้สอบได้.. สอบเสร็จความรู้ก็ยังอยู่ไม่ไปไหน
(ไม่เหมือนกับวิชาวิทย์-คณิต ที่หลุดหายได้ทุกเมื่อถ้าไม่ได้ใช้)
มันก็เหมือนกับทดแทนการเรียนในห้องที่ไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลนั่นแหละครับ
(อาจเพราะอาจารย์ก็เป็นได้ เช่นสอนน้อยเกินไป สอนไม่สนุก
แต่ส่วนตัวคิดว่าอยู่ที่ทัศนคติของตัวคนเรียนซะมากกว่าครับ
เช่น ไม่ชอบอาจารย์ก็เลยไม่สนใจฟัง หรือว่ามีอย่างอื่นมาดึงความสนใจไป ฯลฯ)
เลยอยากแนะนำว่า ถ้าเรียนในห้องให้เข้าใจแจ่มแจ้งได้
ก่อนสอบ (เข้ามหา'ลัย) ก็ไม่ต้องทำอะไรหนักแล้วครับ.. เอาเวลาไปให้วิชาอื่นได้..
ก็แค่อ่านสรุปทบทวนรอบเดียวพอ
แต่ถ้ารู้สึกไม่ค่อยมีความรู้เท่าไรก็ต้องไปเรียนพิเศษแล้วล่ะครับ
คิดซะว่าเรียนชดเชย ที่ไม่ได้ตั้งใจในห้องอย่างเพียงพอครับ..
นวย